غار دو اشکفت

غار دو اشکفت را نخستین بار دو پژوهنده ایرانی – کرمانشاهی، آقایان «فریدون بیگلری» و «سامان حیدری» شناسایی، کاوش و مطالعه کرده‌اند؛ اولین نتیجه تحقیق این دو محقق، تعلق غار دواشکفت به دوره پارینه سنگی میانی بود؛ دوره‌ای زمین شناختی بین چهل تا صد هزار سال پیش، که انسان‌های نخستین هوشمند (نئاندرتال)، در این غار شگفت می‌زیسته‌اند و از غار دواشکفت برای سکونت طولانی مدت استفاده می‌کرده‌اند؛ در نتیجه دور از واقعیت نخواهد بود اگر، غار دواشکفت را یکی از نخستین «خانه»های بشر نام کنیم.

ابزارهای کاوش شده در غار دواشکفت مربوط به عصر شکارگری در زاگرس و متعلق به صنعت دوره موسوم به «موستری» یعنی دوره ابزار سازی از سنگ است. این ابزارهای سنگی و چخماقی علاوه‌ بر غار دو اشکفت در چندین غار دیگر نیز، که نزدیک به دواشکفت هستند، یافته شده‌اند و نزدیک‌ترین آن‌ها، غار «پناهگاه ورواسی» در کوه «ماسی» است؛ پناهگاه ورواسی به دست کاوشگر آمریکایی «بروس هو» کاوش و مطالعه شد و به همان نتایج مربوط به غار دواشکفت رسید.

ابزارهای سنگی به دست آمده از غار دواشکفت، از نوع خراشنده‌ها، خراشنده‌های جانبی و دیگر ابزار کار و شکار هستند و جنس سنگ به‌ کار رفته در این ابزارها، همان سنگ دارای رگه‌های «رادیولاریت» است که در بافت تمام کوه‌های طاق بستان، بیستون و دیگر کوه‌های منطقه وجود دارد.

ساکنان انسانی غار دواشکفت، نخستین افراد هوشمند از تبار بشر و باستانی‌ترین نیاکان ما بودند که برای حفظ و تداوم زندگی، ارزشمندترین چیزی که داشته‌اند، به غارهای دواشکفت پناه برده‌اند؛ از سپیده دمان باستانی روزهایشان تا تاریکی اساطیری شامگاهان، به دنبال شکار انواع بز، گور، اسب، گاو و گراز وحشی بوده‌اند و در گرگ‌ و میش، در عصرگاهان زاگرس، گروه گروه در سکوت اندوهناکی به خانه‌شان، به غار دواشکفت بازمی‌گشتند و سر بر بالین سنگی می‌نهادند، شاید که رویایی تازه و گنگ، از روشناهای روزی دیگر و شکاری دیگر، آرام‌ آرام در خوابشان بلغزد.